Thursday 16 August 2007

A jangada do Médio Oriente

by Paulo Pinto Mascarenhas

Imagine-se que José Saramago, porventura esquecido dos preconceitos ideológicos, reescrevia o livro A Jangada de Pedra e escolhia como tema a complexa situação de Israel no Médio Oriente. No lugar de Portugal a afastar-se da Espanha na Península Ibérica, rumo ao Atlântico, teríamos a nação judaica a separar-se do conturbado Próximo Oriente. Com Jerusalém, Haifa e Telavive a bordo, todo o território entre os Montes Golãs e o Mar Vermelho navegaria ao longo do Mediterrâneo, abandonando a miserável Margem Ocidental e a tumultuosa Faixa de Gaza. Para além de Egipto, Líbano, Síria e Jordânia. Estacionaria, por fim, nas proximidades da Europa.

Se esta nova versão da ficção de Saramago se tornasse realidade, Israel encontrar-se-ia com a sua geografia política natural – o Ocidente – a que sempre pertenceu por democracia e direito próprios. Pela minha curta experiência de sete dias no país, durante o mês de Junho, não me espantaria que a surpresa inicial dos israelitas fosse rapidamente substituída por uma sensação de alívio. Israel poderia desde logo aderir à União Europeia e à NATO. Tendo em conta a natureza democrática do sistema político, o rule of law e os índices de desenvolvimento, seria imediatamente aceite. Setenta e sete por cento da população é graduada pelo ensino universitário e 20 por cento possui outros graus académicos, numa economia de mercado plenamente adaptada à globalização e que pouco se ressente em função de factores domésticos ou de vizinhança.

Para trás ficariam os atentados bombistas e os tiros de snipers palestinianos contra alvos civis, que o poder em Jerusalém procura evitar com a construção de um muro, indesejado por todos mas que já conseguiu reduzir drasticamente o número de vítimas. Longe estaria o caos sangrento da guerra civil entre o Hamas e a Fatah, assim como o lançamento aleatório de rockets Qassam sobre casas e populações civis de Israel.

Distantes ficariam ainda os efeitos negativos da instabilidade económica e social provocada na jangada democrática israelita pelas convulsões sucessivas dos países autocráticos árabes. Sem a única causa que os consegue unir – o inimigo comum judeu – os movimentos e os países fundamentalistas ficariam entregues a si próprios. Israel veria assegurada a sua paz interna, deixando de ser vítima das guerras alheias.

Quem infelizmente mais sofreria – como sofre – seriam as populações palestinianas, tuteladas por lideranças contumazes que beneficiam da cumplicidade objectiva de alguma intelectualidade da esquerda ocidental, como se verificou recentemente na Grã-Bretanha com a absurda proposta de um boicote a Israel. Mas também em Portugal, bastando lembrar o estudo de Esther Mucznik, publicado na última edição da revista Atlântico, sobre os estereótipos anti-semitas e anti-israelitas presentes nos manuais escolares nacionais. Ou ainda a entrevista à académica britânica Bat Ye’Or, onde se comprova o silêncio sobre a ameaça da Jihad, afastada dos livros e dos estudos europeus em nome do politicamente correcto e do multiculturalismo. Apesar de muitos o preferirem ignorar – e se a história da jangada israelita é pura ficção – o Médio Oriente globalizou-se e encontra-se entre nós.

Thursday 28 June 2007

Enquanto isto, em Portugal

By Paulo Pinto Mascarenhas

http://womanhonorthyself.com/wp-admin/images/israeli%20soldiers%20captured.jpg

FAMILIARES DOS SOLDADOS ISRAELITAS RAPTADOS HÁ UM ANO, EM PORTUGAL

SESSÃO DE INFORMAÇÃO E APELO À LIBERTAÇÃO DE GILAD SHALIT, EHUD GOLDWASSER E ELDAD REGEV

5 DE JULHO, PELAS 19.30 NO HOTEL REAL PALÁCIO
Rua Tomás Ribeiro, 115 – Lisboa

Na sequência da visita a Lisboa, entre os dias 5 e 7 de Julho próximo, de 5 membros das famílias dos três soldados israelitas raptados há um ano – GILAD SCHALIT (pelo Hamas); EHUD GOLDWASSER e ELDAD REGEV (pelo Hezbollah), convidamos a participar numa sessão de sensibilização e de apelo à libertação dos soldados. Estarão presentes membros de várias confissões religiosas, políticos e demais personalidades preocupadas com esta questão de cariz humanitário.

Desde o rapto, nenhum dos familiares nem nenhuma organização humanitária conseguiu obter qualquer informação acerca do paradeiro ou estado dos três soldados, contra todas as disposições internacionais das leis humanitárias. Assim, as famílias estarão em Portugal nestas datas no contexto de uma campanha de sensibilização que realizarão em alguns países.

Da parte de Gilad Schalit, os pais (Noam e Aviva Schalit)

Da parte de Ehud Goldwasser, a mãe (Miki Goldwasser) e o sogro (Omri Avni)

Da parte de Eldad Regev, o pai (Zvi Regev)

Friday 22 June 2007

Weg uit Gaza

By Nausicaa Marbe

Waar rook is, is vuur. Dat spreekwoord kwam vorige week in Gaza tot leven. Ik stond aan de Israëlische kant van de grens vlakbij Sderot en keek naar de overkant: dorre natuur. Misleidend vreedzaam, zoals natuur nu eenmaal is. Ineens verschenen rookwolken in de bebouwde verte. Daarna volgde een explosie, en nóg een – artillerie. Meer rook, hoger en zwarter. Voor mijn voeten kroop een hagedis, aan de overkant kropen bebloede gewonden door het puin. In de krant, later, waren de slachtoffers slechts cijfers in de countdown van het Hamas-Fatah conflict.

De volgende dag sprak ik in Jeruzalem Palestijnse en Israëlische journalisten over oorlog en vrede. Iemand kreeg een SMS uit Gaza: de zege van Hamas was nog een kwestie van uren. Hamastan, de hel op Palestijnse aarde, was een feit. Unaniem uitten de journalisten hun vertwijfeling. Ze wilden al een tijd niet meer naar Gaza. Hun motivatie bleek begrijpelijk onprofessioneel; ze vreesden ontvoerd of vermoord te worden. Hana Beris, Israëlisch correspondente voor Latijs-Amerikaanse media, zei onomwonden: ‘Ik heb drie kinderen thuis.’ Verslaggever Avi Isacharoff liet zich graag gebruiken door Hamas en Fatah als die via zijn krant HaAretz verkapte boodschappen aan elkaar of de Israëlische regering toespeelden. Tegenwoordig doet hij dat per telefoon: ‘Voor mijn gezondheid en die van mijn gezin.’ Ook Elias Zananiri, voormalig onderhandelaar van het vredesakkoord van Geneve, oud-woordvoerder van Palestijnse ministeries en nu journalist in Oost-Jeruzalem, heeft geen trek meer in Hamas. ‘Bij de laatste zelfmoordaanslag huilde ik als een kind. Gaza is te riskant, maar ik zal nooit zeggen: wat daar gebeurt spreekt voor zich, beelden zijn niet nodig. Hamas heeft mijn idealen vernietigd. Ze willen geen Palestijnse staat, maar Iraanse nesten van jihad en sharia in het gehele Midden Oosten.’ Stellig: ‘Nooit onderhandelen met die lui.’

Hier was een kleine staking gaande, een weigering zich te laten leiden door Hamas’ moordzuchtige agenda, een duidelijk nee om het nieuws uit Gaza álle werkelijkheid te laten verdringen. Een houding die opgevat zou kunnen worden als een luxeprobleem van mensen die het zich kunnen permitteren: wegkijken van de humanitaire ramp Gaza. Maar gezien hun staat van dienst in het bevorderen van Israëlische en Palestijnse samenwerking en het analyseren van conflicten, zou dat een onterecht verwijt zijn. Wat hen allen ter harte ging, was de vaak clichématige, op sensatie gerichte verslaggeving over de regio, die leidt tot zwartwit-denken over het conflict.

Zananiri: ‘Ik wil voorkomen dat mensen in Palestijnen geweldsverslaafde terroristen zien en in Israeli’s haviken die vernederen en vernietigen.’ Hanna Siniora, uitgever en lid van de Palestijnse Nationale Raad, sprak zijn teleurstelling uit over het feit dat de pers afwezig bleef toen hij duizenden mensen mobiliseerde voor een vredesdemonstratie. De pers, ondervond hij, kijkt liever naar explosies. Als om deze woorden te beamen schrijft Newsweek deze week: ‘Het trieste antwoord is dat de meerderheid niet meetelt. De werkelijkheid wordt bepaald door een vastberaden minderheid: de aanslagpleger, de brigade met Quassamraketten.’ Is dat wel zo? Het was een meerderheid die Hamas ooit steunde. Dezelfde meerderheid kan nu het verschil uitmaken. Het grote nieuws kan elders schuilen dan in gemaskerde militieleden.
Dag na dag blijft het nieuws uit Israël en de Palestijnse gebieden verbluffen. Abbas geniet ineens wereldwijd steun, de benoeming van Salam Fayad als premier is een onberispelijke keuze. De regeringen van Israël en van de Palestijnen praten met elkaar, het geld wordt overgemaakt, vluchtelingen mogen weg uit Gaza. Gisteren nog een moedeloos stemmende impasse, vandaag, in de verte, perspectieven voor vrede. Natuurlijk kunnen deze verheugende feiten sombere waarheden verbergen. Hamas en Hezbollah gaan door, de Palestijnse civic society ligt in coma, Iran blijft een tijdbom, Israël houdt vast aan zijn nederzettingen. Toch vormt dit alles onvoldoende reden voor pessimisme en cynisme. Om een rigide blik te voorkomen, om tegenwicht te bieden aan drammers die de waarheid over het Midden-Oosten claimen, is de literatuur de beste gids. In zijn verhaal ‘De ware oorzaak van mijn grootmoeders dood’ maakt Amos Oz aanschouwelijk waartoe een betweterige, ongenadige blik kan leiden. De grootmoeder die aan smetvrees lijdt arriveert in 1933 in Jeruzalem, werpt ‘één verschrikte blik’ op de smoezelige straten en velt een definitief oordeel: ‘De Levant zit vol microben.’ Ze overlijdt een kwart eeuw later. Aan haar afkeer.

Thursday 21 June 2007

Qassam: caseros pero mortíferos

By Carmelo Jordá

Aunque parezca increíble, uno de los asuntos capitales de la política en Israel y de las decisiones que el estado judío pueda tomar en el futuro son unos pequeños cohetes fabricados de forma artesanal con cañerías de plomo y explosivos varios: los tristemente famosos Qassam.

Eso sí, no piensen que lo rudimentario de su producción hace que los cohetes sean inocentes fuegos artificiales, más bien al contrario provocan numerosos daños materiales, han matado a varias personas y, muy especialmente, aterrorizan a una parte significativa de la población israelí.

Como digo, están fabricados con cañerías de plomo (muchas de ellas pagadas por la Unión Europea) y mezclas caseras de explosivos. La última generación tiene un alcance de unos 9 kilómetros y, aunque es imposible dirigirlos contra un objetivo concreto porque no tienen tal nivel de precisión, sí se los puede lanzar en una dirección determinada, por ejemplo contra una ciudad, con la certeza de que impactará en ésta o en sus alrededores.

Esto es lo que ocurre habitualmente en las poblaciones israelíes más cercanas a Gaza y, especialmente, en Sderot, una pequeña ciudad en la que viven unas 23.000 personas, la mayor parte de ellas llegadas desde diferentes países árabes y, en los últimos años, también desde los territorios que formaban la URSS. Todos ellos tienen un plazo de unos veinte segundos desde que los sistemas de radares detectan el lanzamiento de un nuevo cohete y se produce la alarma hasta que el propio artefacto explota; como pueden ver, no es mucho.

En la mañana del mismo día que visitamos Sderot esto ocurrió seis veces, en los últimos años han sido más de 3.000 y hay periodos continuados de más de cien lanzamientos por mes, es decir, la gente se ve sometida de forma continuada a esa presión, a ese terror. No hablamos, por supuesto, simplemente de miedo o de un pánico injustificado: doce personas han muerto ya en este tipo de ataques.

La amenaza de los Qassam tiene varias vertientes que inciden o pueden incidir en la política israelí: la primera es la actual, el presente, lo que ya ocurre en Sderot cada día y lo que podría suponer que, Dios no lo quiera, un cohete fuera a dar un día en una escuela y matase a una decena de niños, por poner un ejemplo. Como nos contaba un experto en temas militares y de seguridad, el Doctor Ephraim Kam, director del Instituto para Estudios de Seguridad Nacional de Israel, ante una agresión de ese calibre se verían obligados a responder duramente.

Por otro lado, el propio desarrollo de los Qassams o el uso de los más sofisticados Katyusha puede multiplicar la amenaza, ya que desde la localidad de Gaza desde la que actualmente se lanzan la mayoría de los cohetes, Beit Haoun, se podría alcanzar cómodamente Ashkelon, lo que haría que más de 100.000 personas estuviesen en peligro, una cantidad difícilmente aceptable para Israel.

Hay otra consideración de futuro todavía más importante a tener en cuenta: Israel es un país extremadamente estrecho, en alguna de sus zonas y especialmente en las más pobladas. Así, si se produjese un abandono de Cisjordania como el que se ha producido en Gaza zonas densamente pobladas del entorno de Tel Aviv quedarían al alcance de los Qassams que hipotéticamente se lanzasen desde los bordes de los territorios palestinos y, entre ellas, un enclave de especial importancia estratégica: el aeropuerto Ben Gurión, que es el único internacional del país.

Tras lo ocurrido en Gaza y los 3000 Qassams… ¿alguien se sorprende que, al menos por ahora, nadie en Israel piense en la retirada de Cisjordania?

Les dejo como complemento unas imágenes tomadas en la comisaría de Sderot en la que se almacenan, desde hace unos meses, los restos de todos los cohetes caídos en los alrededores:

Tuesday 19 June 2007

Yad Vashem

By Carmelo Jordá

Marceline Kogan, cuatro años, Francia; Belia Altman, dos años, Polonia; Lyova Reznik, cinco años, Ucrania; Shulem Berger, siete años, Eslovaquia… Así hasta un millón y medio de nombres, edades y lugares de procedencia. Mientras los vamos oyendo nos movemos en la oscuridad de una sala en la que muchas velas se mantienen encendidas y, gracias a un tan inteligente como hermoso juego de espejos, se reflejan y multiplican hasta simbolizar ese millón y medio de niños que fueron asesinados durante el Holocausto. Estamos en el Memorial por los Niños del Museo Yad Vashem del Holocausto.

Friday 8 June 2007

Vriend van Israël

By Nausicaa Marbe

Wat is de beste manier om verdenkingen van antisemitisme onschadelijk te maken? Zoek een bekende jood die bereid is publiekelijk te verklaren dat er van antisemitisme geen sprake is. Want een jood kan dat weten. Verstandige keus, zeker voor wie er ooit nut in zag om zichzelf als Ariër te positioneren.

Zo verscheen A.A.M. (‘Dries’) van Agt onlangs op televisie met in zijn kielzog Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid. Ter gelegenheid van de herdenking van de Zesdaagse Oorlog. Nadat de voormalige premier zijn bekende riedel afdraaide over de wandaden van de staat Israël, mocht Hamburger zijn oordeel uitspreken. In het verleden stond Hayo Meyer van datzelfde platvorm Van Agt bij door hem een ‘vriend van Israël’ te noemen. Nu had Hamburger deze schone taak. Hij verklaarde desgevraagd dat Van Agt geen antisemiet is, want zo iemand haat op irrationele gronden joden, enkel omdat ze joods zijn.
Een bezopen definitie die perspectieven opent voor een waarlijk ánder anti-joods sentiment. Namelijk een die rationeel is gegrond. Door de nadruk op irrationaliteit te leggen, wekt Hamburger de indruk dat logica en noest denkwerk een jodenhaat kunnen produceren die gedoogd mag worden. Als er maar geen sprake is van platte vooroordelen of tribaal ressentiment.

Voor de goede orde: dát zeiden noch Hamburger, noch Van Agt. Maar de gedachte ligt duidelijk in het verlengde van zo’n notie als ‘irrationele jodenhaat.’ Daartegenover zou een gegronde haat staan, gebaseerd op een verhaal.

Aan verhalen geen gebrek. De rassentheorieën van het Derde Rijk bijvoorbeeld, daar stak duchtig denkwerk in. Maar ook het handvest van Hamas, waarin alles wat met de vernietiging van Israël te maken heeft logisch bij elkaar wordt gebracht. En wat te denken van al-Fateh, het kindertijdschrift van Hamas, waarin martelaarschap wordt verheerlijkt met (strip)verhalen die de noodzaak van de uitroeiing van joden beargumenteren.

Dit alles wordt niet eensklaps acceptabel, omdat het zorgvuldig is bedacht. De virulente haatcampagne van Hamas tegen joden, met het dagelijkse oproepen tot geweld, is besmettelijk voor iedereen die zich met Hamas inlaat.

Dat is dan ook het meest onfatsoenlijke aan de pro-Palestijnse activiteiten van Van Agt. De man die zich druk maakt over de schending van mensenrechten door Israël, werpt zich op als spreekbuis van een terroristische organisatie die zelf doorlopend mensenrechten schendt.
Dat Hamas democratisch aan de macht is gekomen, verplicht Van Agt geenszins tot zijn hartstochtelijke sympathie. Tevergeefs denkt hij op de Palestijnse congressen die hij bezoekt zijn handen te kunnen wassen door obligaat afstand te nemen van ‘geweld tegen onschuldigen’. Dan kun je net zo goed op een bijeenkomst van pedoseksuelen staan roepen dat seks met kinderen, beste vrienden, niet door de beugel kan.

Het probleem rond Van Agt behelst niet zozeer de dubieus bevonden motieven van zijn Palestijnse obsessie. Wat zich in dat oude brein afspeelt is irrelevant, want ongrijpbaar. Echt schadelijk is het selectieve, misleidende beeld van het Joods-Palestijnse conflict dat hij neerzet, gesteund door gecensureerde documentatie die de schijn van objectiviteit moet wekken. Zo schermt hij met VN-resoluties die hij creatief interpreteert. Aldus reduceert hij het conflict tot Israëlische agressie en legt hij de verantwoordelijkheid voor een oplossing uitsluitend bij Israël. Ook ontkent hij de jarenlange Palestijnse boycot van vredesplannen.

Dat de zaak ingewikkeld is en de oplossing ver weg, is een waarheid die hij het Midden-Oosten kennelijk niet gunt. Aan de complexe geschiedenis van wederzijdse agressie tussen joodse kolonisten en Arabische bewoners van de nu geclaimde gebieden, gaat hij voorbij. Ook heeft hij geen boodschap aan de historische context waarin de Zesdaagse Oorlog begon en nóg belangrijker, aan de catastrofe die zich had voltrokken als die oorlog niet was gevoerd. Onbenoemd blijft ook de cruciale weigering van de Palestijnse autoriteiten om armoede, corruptie en geweld te bestrijden en de ontwrichtende dreiging die uitgaat van het recht op terugkeer.

Van Agt verspreidt een simplistisch beeld van een verminkte werkelijkheid. Israël presenteert hij als een land dát alle schuld op zich moet nemen omdat het humane, vanzelfsprekende oplossingen verwerpt. Geen wonder dat het misleide publiek zich dan ontzet afvraagt waarom die lastige joden dat toch doen. Wat is er aan de hand met dat volk? Zo begint een discussie die niet eens in de buurt komt van zinnige kritiek op Israël. Met de stemmingmakerij van Van Agt is geen fatsoenlijk mens geholpen.